To 2014 «κλείνει» με τις εξουσιαστικές μερίδες στον ελλαδικό χώρο, –πάντα υπό την συνεχή και άγρυπνη καθοδήγηση του λεγόμενου ξένου παράγοντα–, να πασχίζουν με κάθε τρόπο να επιδείξουν τις ανύπαρκτες διαφορές μεταξύ τους, ή για το ποιος είναι ο πραγματικός σωτήρας της κοινωνίας, και της πατρίδας. Την ίδια στιγμή σημαντικά κοινωνικά τμήματα διατηρούν αυταπάτες, οι οποίες θα περίμενε κάποιος ότι θα ανήκαν οριστικά στο παρελθόν. Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι εφεδρείες ενός πολιτικού συστήματος, που ολοένα καταρρέει και ολοένα στηρίζεται και πάλι στα πόδια του, δεν είναι αμελητέες
Αλλά για ποιες αυταπάτες μιλάμε; Η μόνη και αυτή αχνή, ελπίδα, που διατηρεί πλήθος ανθρώπων, είναι να μην επιδεινωθεί επί πλέον η κατάσταση στην οποία βρίσκονται και φυσικά δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στο οικονομικό ζήτημα. Οι εξουσιαστές το γνωρίζουν και το εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά η συνέχιση της προσπάθειας τους βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο, αφού η ενδεχόμενη πλειοψηφική αριστερή διακυβέρνηση, η οποία θα έρθει ως αντικαταστάτης της υπάρχουσας συγκυβέρνησης θα συμβολίσει σε μεγάλο βαθμό το «τέλος μιας εποχής». Η νέα συγκυβέρνηση, που προετοιμάζεται, παρ’ όλο το μουντό περιβάλλον που έχει απλωθεί στον κοινωνικό χώρο, αφήνει μεγάλα περιθώρια, ώστε οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές να γίνουν ιδιαίτερα ελκυστικές, αλλά το σημαντικότερο κατανοητές και οικείε
Για να υπάρξει μια τέτοια πραγματικότητα χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αναδειχθούν και να εγκαθιδρυθούν οι βάσεις για μια κατ’ ουσία νέα εποχή στην απελευθερωτική διεργασία. Για μία απελευθέρωση που θα βασίζεται πρωταρχικά στην απελευθέρωση του νου και της σκέψης.
Ιανουάριος 2015