Τίτλος: Χριστιανισμός, Η Ιδέα Που Δολοφόνησε Το Πνεύμα Για Να Λυτρώσει Την Ψυχή – Στο Βασίλειο Της Δημοκρατίας
Εκδότης: Σκοτεινός Σηματοδότης
Έτος: 2014
20 σελ.
———————————–
Περιεχόμενα:
Χριστιανισμός, η ιδέα που δολοφόνησε το πνεύμα για να λυτρώσει την ψυχή
Στο βασίλειο της Δημοκρατίας
Πηγή: Athens Indymedia
——————————————————————–
Χριστιανισμός, η ιδέα που δολοφόνησε το πνεύμα για να λυτρώσει την ψυχή
Στο βασίλειο της Δημοκρατίας
(Σκοτεινός Σηματοδότης)
Χριστιανισμός, η ιδέα που δολοφόνησε το πνεύμα για να λυτρώσει τη ψυχή
Μπορεί να πέρασαν πάνω από 140 χρόνια από τότε που πρωτοεκδόθηκε το «θεός και κράτος» του Μιχαήλ Μπακούνιν, αλλά αυτές οι δύο έννοιες παραμένουν πεισματικά η μεν (θεός) το μαντήλι που κρατά τα μάτια του ανθρώπου στο σκοτάδι και τον φανατισμό και η δε (κράτος) η αλυσίδα που τον διατηρεί δέσμιο και υποδουλωμένο. Ως αναρχικοί θεωρούμε, λοιπόν, τον θεό και το κράτος τις δυο απεχθέστερες εφευρέσεις που σκαρφίσθηκε ο ανθρώπινος νους, τα δύο μεγαλύτερα καρκινώματα της ύπαρξης μας και επομένως τα δύο βασικότερα πολιτισμικά στερεότυπα που πρέπει να απορρίψουμε, να τσακίσουμε, να ξεριζώσουμε από μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στο ταξίδι προς την ελευθερία.
Το παρακάτω κείμενο καταπιάνεται με το πρώτο από τα δύο αυτά καρκινώματα. Τον θεό. Και πιο συγκεκριμένα, τον θεό των χριστιανών. Προσπαθεί να σκιαγραφήσει την κουλτούρα αλλά και τον πραγματικό –κατά την άποψή μας- λόγο ύπαρξης του χριστιανισμού, από τις απαρχές του μέχρι σήμερα. Παρʼ όλα τα ιστορικά στοιχεία που καταθέτονται, όμως, προτιμήθηκε να δοθεί μια φιλοσοφική απόχρωση, παρά να γίνει μια στεγνή από συναίσθημα και υποκειμενικό σχολιασμό καταγραφή γεγονότων.
5000 αλήθειες για ένα μεγάλο ψέμα
Ο χριστιανισμός, η επίσημη θρησκεία της «ανεπτυγμένης και πολιτισμένης» δύσης, απαριθμεί σήμερα 2.2 δισεκατομμύρια πιστούς. Δηλαδή το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Ως γνωστόν, όλοι αυτοί οι πιστοί φυσικά δεν αποτελούν φύλλα ενός τεράστιου και πανίσχυρου δέντρου που απλά ονομάζεται «χριστιανισμός», αλλά στην ουσία βρίσκονται διάσπαρτοι και χαμένοι σε ένα δάσος διασπάσεων, αιρέσεων, δογμάτων, ταγμάτων και σέχτων που ξεπερνούν τον αριθμό των 600! Συνολικά τα δόγματα και οι αιρέσεις του χριστιανισμού, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έπαψαν να υφίστανται, για διάφορους λόγους κατά την πάροδο των αιώνων, ξεπερνούν τις 5000!! Δόγματα και αιρέσεις που δεν ξεδιπλώθηκαν δειλά-δειλά αιώνες μετά την εξάπλωση και την εδραίωση του χριστιανισμού, τουναντίον, εμφανίστηκαν από την χαραυγή, κιόλας, του «στησίματος» του, …όσο ακόμα ο χριστούλης ψυχορραγούσε πάνω στον σταυρό.
Ο πραγματικός βίος της Μαρίας Μαγδαληνής, της Μαρίας και του Ιωσήφ, του Σαούλ αλλά και χειρόγραφα όπως το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το ευαγγέλιο του Ιούδα, τα απόκρυφα και η επιστολή του Βαρνάβα απλά αναφέρονται ασχολίαστα, ελέω έλλειψης σοβαρών στοιχείων ή αμφισβήτησης αυθεντικότητας τους (όχι της χρονολογικής, αλλά της υπογραφής του συγγραφέως) από τους αρχαιολόγους. Παρόλα αυτά, όμως, είναι πρόσωπα και κείμενα που έκαναν την εμφάνιση τους τα πρωτοχριστιανικά χρόνια και είμαστε πεπεισμένοι πως οι λόγοι που τα πρόσωπα είναι τυλιγμένα με ένα πέπλο μυστηρίου ή που απαγορεύτηκαν και εν τέλει εξαφανίστηκαν τόσα κείμενα δεν είναι μπορεί να είναι απλά η «αμφισβήτηση αυθεντικότητας».
Ιστορική αναδρομή δογμάτων και αιρέσεων του χριστιανισμού
Ήδη από τον 1ο μ.χ. * αιώνα δημιουργούνται διάφορες τάσεις και ρεύματα στην προσπάθεια να ερμηνευτεί ο λόγος του Ιησού. Ο Γνωστικισμός (με πολλά παρακλάδια, όπως θα δούμε και παρακάτω), ο Χιλιανισμός, οι Κηρύνθιοι, οι οπαδοί του Αβρασάξ, και οι Ναζάρ-Εσσαίοι** ήταν κάποια από τα ρεύματα αυτά. Τον 2ο αι. εμφανίζονται ο Μοντανισμός, ο Δοκητισμός, ο Μοναρχιανισμός, ο Μανιχαϊσμός, οι Μαρκιωνιστές, οι Επιφάνιοι (με αρχηγό έναν 17χρονο φιλόσοφο!) και οι Μασσαλιανοί ζητιάνοι. Τον 3ο αι. ξεχωρίζουν οι Γρηγοριανοί στην Αρμενία και οι Ιωαννίτες στο Βυζάντιο. Τον 4ο αι. εμφανίστηκε ο Αρειανισμός, επίσημα η πρώτη αίρεση στην ιστορία του, αφού πλέον ο χριστιανισμός είχε αναγνωριστεί ως η επίσημη θρησκεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Νεστοριανισμός, ο Μονοφυσιτισμός, και η Ασσυριακή εκκλησία. Το φιλοσοφικό κίνημα του Γνωστικισμού, που ταυτίστηκε εξ αρχής βαθύτατα με τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, μέχρι να απαγορευτεί, τον 5ο αι., πρόλαβε να αφήσει πίσω του δεκάδες νέες σχολές (Μανδαϊστές, Μανιχαίοι, Βαλεντιανιστές, Βασιλιδιανοί, οπαδοί του Σίμων του μάγου, Καϊνίτες, Βορβορίτες, κ.α.). Στο δεύτερο μισό του 4ου εμφανίστηκε ο Απολιναρισμός και η κόντρα των όμοιων, των ανόμοιων και των ομοούσιων. Στον 5ο αιώνα ξεχώρισαν οι Κόπτες. Στο Βυζάντιο του 8ο αι. συναντάμε τους Φράγκους, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες, στα Βαλκάνια του 10ου αιώνα τον Παυλιακινισμό (Αρμενία) και τον Βογομιλισμό (Βουλγαρία), στη Ρωσία του 15ου αι. τους Ιουδαϊζοντες και στον !6ο αι. τους Καρτανίτες από την Κέρκυρα. Στον Δυτικοευρωπαϊκό μεσαίωνα ξεπηδούσαν οι αιρέσεις σαν τα μανιτάρια: Μαυροχιτώνες, Καθαροί, Βαλδένσιοι, Αλβιγήνοι, Ουγενότοι, Παπιστές, Λουθηρανοί, πράγμα που χρησιμοποιήθηκε και ως βασική αφορμή-δικαιολογία για την ίδρυση της περιβόητης Ιεράς Εξέτασης τον 10ο-11ο αιώνα. Θα πίστευε κανείς πως η αναγέννηση και η βιομηχανική επανάσταση θα έκαμαν τις «πνευματικές ανησυχίες» του ανθρώπου να ησυχάσουν, ασπαζόμενες ένα από τα 3 κυριότερα ρεύματα –και επίσημα αναγνωρισμένα δόγματα- που ήδη κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη: τον προτεσταντισμό(16ος αι.), τον καθολικισμό και την ορθοδοξία (διάσπαση 1024) και θα φρέναραν κάπως την ακόρεστη επιθυμία του να ανακαλύπτει συνεχώς «καινούρια στοιχεία» μέσα στην βίβλο, οδηγώντας τον στην ίδρυση νέων σχολών και αιρέσεων. Κι όμως, παρόλη την οργιαστική άνθιση των επιστημών και των τεχνών, νέες αιρέσεις συνέχιζαν να εμφανίζονται –και συνεχίζουν ακατάπαυστα μέχρι σήμερα- : Opus Dei, μορμόνοι, αντβεντιστές, θεοσοφιστές, μάρτυρες του Ιεχωβά, πεντηκοστιανοί, νεοεποχίτες, χριστιανοί οπαδοί της αιμομιξίας (!!), οπαδοί του θεόσταλτου Χίτλερ (!!!!!)…. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Χριστιανισμός-ο Φρανκενσταίν της θρησκειολογίας
Κατά την άποψη μας ένας από τους λόγους των τόσων πολλών «οπτικών γωνιών» ερμηνείας του λόγου του …ενός και μοναδικού θεού είναι ότι ο χριστιανισμός σαν θρησκευτικό σύστημα θυμίζει κάτι από το στερεότυπο του τέρατος του δόκτορος Φρανκενστάιν. Δεν εννοούμε βέβαια ότι ο χριστιανισμός βασίζεται στο αριστούργημα της Μαίρης Σέλεϋ, αφού προηγείται κατά 1800 έτη, αλλά ότι κατασκευάστηκε από κομμάτια κλινικά νεκρών ή ψυχορραγουσών θρησκειών και λησμονημένων κοσμοθεωριών από κάθε γωνιά του γνωστού τότε κόσμου (φυσικά είχε και επιρροές από δημοφιλείς θρησκείες και φιλοσοφικές τάσεις της εποχής). Μπορούμε μέσα του να εντοπίσουμε στοιχεία από το δωδεκάθεο, τον ζωροαστρισμό, τον ανιμισμό***, τις θρησκείες της προ-πτολεμαϊκής Αιγύπτου, τον ινδουισμό, τον ιουδαϊσμό, την χαλδαϊκή, τον γνωστικισμό, όπως προαναφέραμε, και μέχρι και στοιχεία κεντρό/βορειοευρωπαϊκών εθίμων, που πιθανότατα έφτασαν στο Ισραήλ μέσω του ρωμαϊκού στρατού.
Οι Φρύγες πίστευαν στην νεκρανάσταση του θεού τους, το ίδιο πίστευαν και οι Αιγύπτιοι για τον Οσίρι, ο βαβυλώνιος θεός Ταμμούζ σκοτώθηκε και αναστήθηκε. Επίσης νεκραναστήθηκαν ο Όντιν, ο Χαλδαίος Κρίτε, ο Αιγύπτιος Θούλις και ο Αττις. Οι θεοί ΙΑΩ και Χεσούς σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν για να σώσουν την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του Ιησού. Η μητέρα του Άττη έμεινε έγκυος από ένα αμύγδαλο. Η κλασσική εικόνα της θεομήτορος είναι και αυτή βασισμένη σε αρχαιότερα πρότυπα, όπως η Βαβυλώνια θεομήτωρ Ιστάρ και η ελληνίδα θεά Δήμητρα, αγκαλιά με το βρέφος. Προχριστιανικές θεομήτορες με τα βρέφη αγκαλιά συναντάμε και στις αρχαίες Ινδίες. Η εικόνα του Ιησού ως ποιμένα είναι βασισμένη στο πρωτότυπο του Ερμή. Ο τριαδικός θεός επίσης δεν είναι πρωτοτυπία του χριστιανισμού. Ο ινδουισμός πίστευε σε έναν τριαδικό θεό 1000 χρόνια πριν την καινή διαθήκη. Τριαδική θεότητα συναντάμε και στην αρχαία Ελλάδα, κατά κάποιον τρόπο (άγαλμα τριπρόσωπης Εκάτης). Οι αρχαίοι αιγύπτιοι πίστευαν στην άλλη ζωή και στην μετά θάνατον κρίση της ψυχής. Στην μετά θάνατο ζωή, τον παράδεισο και την κόλαση πίστευαν και οι Εβραίοι. Οι Σκανδιναβοί είχαν τη Βαλχάλα, τη μεγάλη αίθουσα όπου μεταφέρονταν οι ψυχές των γενναίων πολεμιστών και την αντίστοιχη Χελ (κόλαση).
Παρατηρούμε δηλαδή την σύλληψη και τη γέννηση της ιδέας του χριστιανισμού, παρατηρούμε τον κορμό και τη δομή του και βλέπουμε ότι είναι μια θρησκεία με πάμπολλες επιρροές από αρχαιότερα δόγματα, άλλες εξόφθαλμες και άλλες πιο παραλλαγμένες, και αναρωτιόμαστε ΠΩΣ είναι δυνατόν κάτι το τόσο κοινότυπο και χιλιομαγειρεμένο να προσηλυτίζει δισεκατομμύρια ανθρώπων εδώ 20 αιώνες. Η δική μας ερμηνεία σε τούτο το παράδοξο βρίσκεται λίγο παρακάτω…
Η φαεινότερη απάτη όλων των εποχών
Ο αρχαίος Άνθρωπος**** δεν θα μπορούσε να είναι χριστιανός. Ποτέ! Ο αρχαίος Άνθρωπος ήταν ελεύθερος, περήφανος, πεισματάρης. Ο χριστιανός είναι δούλος κάποιου θεού και αμνός κάποιου ποιμένα*****. Ο αρχαίος Άνθρωπος ήταν φιλόσοφος, διανοούμενος, επιστήμων. Ήταν ένας Homo Universalis χιλιετίες πριν την Αναγέννηση. Ο χριστιανός πιστεύει, δεν ερευνά. Η κατήχηση του αρχαίου Ανθρώπου ήταν “ο περί αλήθειαν ζήλος”. Ο χριστιανός βολεύεται και με το ψέμα, αρκεί το ψέμα να βολεύει και αυτόν. Ο αρχαίος Άνθρωπος προκαλούσε τα στοιχεία της φύσης σε μία μάχη με τη λογική, με στοίχημα την ίδια του τη ζωή και τρόπαιο τη γνώση. Αναζητούσε το νέκταρ αυτό σαν κυνηγός το θήραμα. Και όταν το γράπωνε, το ρουφούσε με λαγνεία σαν νεοφώτιστος ημίθεος στα σκαλιά των Ολύμπιων παλατιών. Κατακτούσε τη γνώση όπως ο Δίας την Ευρώπη. Βίαια και μεγαλόπρεπα! Διότι ήξερε ότι η γνώση είναι δύναμη, είναι αρετή, είναι το οξυγόνο της ελευθερίας! Ο χριστιανός τις έχει έτοιμες τις απαντήσεις και δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη γνησιότητά τους. Φοβάται τη γνώση. Δε την θέλει. Ο χριστιανός έγινε “μακάριος” γιατί ήταν “πτωχός τω πνεύματι”, ακολούθως ο αρχαίος Άνθρωπος έγινε το κακό, ο σατανάς που χρησιμοποιούσε το μυαλό του για να σκεφτεί, πράγμα που θεωρούνταν “αμάρτημα”. Έτσι άρχισε η δύση του αρχαίου Άνθρωπου και η ανατολή του χριστιανού. Ο θάνατος του πνεύματος και η γένεσης της ψυχής…
Καλώς ή κακώς η ιστορία γράφεται από τους νικητές και καταγράφεται από την δική τους πένα. Συνήθως παραποιημένη, αλλοιωμένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Κάποιες φορές τα γνήσια κομμάτια του παζλ αυτού εξαφανίζονται για πάντα, κάποιες φορές κρύβονται σε σκονισμένα ράφια σκοτεινών βιβλιοθηκών ή λεηλατημένων μνημείων και κάποιες φορές βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Στην περίπτωση του χριστιανισμού, έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, τα «επίσημα αναγνωρισμένα» κομμάτια του παζλ του άρχισαν να τοποθετούνται για πρώτη φορά εδάφιο το εδάφιο αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναζωραίου. Συγκεκριμένα, το 325 μ.Χ. στη Νίκαια, σε μια μάζωξη που ονομάστηκε «πρώτη οικουμενική σύνοδος», 318 ρασοφόροι φαρισαίοι με επικεφαλή τον Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο (Μέγα για τους χριστιανούς), αποφάνθηκαν ο Ιησούς είναι θεάνθρωπος, δηλαδή δύο σε ένα, ότι είναι ομοούσιος του θεού, όρισαν το “σύμβολο της πίστης” και την αγία τριάδα ως κυρίαρχη και παντοδύναμη ύπαρξη του σύμπαντος (αλλά και πανάγαθη…), επαναπροσδιόρισαν με δικά τους δεδομένα την ιστορία του πάσχα και κανόνισαν την ημερομηνία του εορτασμού του, πετσόκοψαν τα ευαγγέλια, κατηγόρησαν και κυνήγησαν ως αιρετικό όποιον τόλμησε να εμποδίσει αυτή την παράνοια, όπως τον Άρειο, τον οποίο τελικά δολοφόνησαν οι ίδιοι οι ρασοφόροι “άγιοι πατέρες” της εκκλησίας. Και τον Ιησού αιρετικό θα τον έβγαζαν αν ζούσε στην εποχή τους, θα τον σταύρωναν ξανά, θα τον φώναζαν βλάσφημο.
Ο χριστιανισμός, όπως τον ξέρουμε σήμερα, δεν έχει πολλά κοινά με τη φιλοσοφία που κήρυξε ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ (Νόμπελ Ειρήνης 1952) έλεγε: «Όσοι υπερασπίζονται την ιστορικότητα του Ιησού θα πρέπει να επανεξετάσουν τις απόψεις τους. Διατρέχουν τον κίνδυνο να είναι υποστηρικτές ιστορικών στοιχείων μιας προσωπικότητας, που πιθανώς είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι την φαντάσθηκαν». Ο χριστιανισμός του σήμερα είναι η θρησκεία του σκότους, του μίσους, του ρατσισμού, της δουλοπρέπειας και της ταπείνωσης. Είναι η θρησκεία για τα μάτια της οποίας κατασπαράχτηκαν από πύρινες φλόγες δεκάδες λαμπρά μυαλά, εκατοντάδες «αιρετικοί», χιλιάδες ψυχικά άρρωστοι και «μάγισσες». Είναι η θρησκεία που στέρησε από την ανθρωπότητα εκατομμύρια χειρόγραφα κείμενα γεμάτα γνώση και σοφία όταν το 391μ.χ. έκαψε την Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Είναι η θρησκεία ο όχλος της οποίας κατέστρεψε οποιοδήποτε μνημείο θύμιζε τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες. Είναι η θρησκεία που φόνευσε τον Σώπατρο, τον Τζορντάνο Μπρούνο και την Υπατία. Είναι η θρησκεία που ευνούχισε πνευματικά τον Γαλιλαίο, τον Κοπέρνικο, τον Καρτέσιο και τον Σπινόζα. Είναι η θρησκεία που αφάνισε ολόκληρους πολιτισμούς στην Αμερική, λεηλατώντας παράλληλα τα πάντα στο πέρασμα της. Είναι η θρησκεία των σταυροφοριών και της ιεράς εξέτασης. Είναι θρησκεία της οποίας οι μεγαλομανείς ηγέτες είναι βουτηγμένοι στην υπεραφθονία, την ανηθικότητα και το έγκλημα.
Όπως είπαμε, ο χριστιανισμός πλάστηκε σιγά-σιγά και συνομωσιακά, στην πρώτη, αλλά και στις άλλες έξι οικουμενικές συνόδους που ακολούθησαν. Εκεί οι ρασοφόροι φαρισαίοι, πράττοντας με γνώμονα το συμφέρον και στόχο την απόλυτη κυριαρχία, ολοκλήρωσαν την μεγαλύτερη και ποιο ύπουλη απάτη που σκαρφίστηκε ο ανθρώπινος νους. Κάπου εκεί δημιουργήθηκε και η εικόνα του χριστιανού ως κατατρεγμένου, κυνηγημένου, άγιου, οσίου, μάρτυρα. Μέσα στις σκοτεινές αίθουσες των πατριαρχείων, ανάμεσα σε μπαούλα γεμισμένα με χιλιάδες αργύρια, με τις σκλάβες να πηγαινοφέρνουν δίσκους γεμάτους λίτρα κρασιού και κιλά ψητής σάρκας. Από παντού ξεφύτρωναν άγιοι. Και όλοι τους είχαν έναν συγκεκριμένο ρόλο ή χάρισμα ή “υπερδύναμη”, κάτι σαν τους σούπερ-ήρωες των κόμικς.
Έτσι είχαμε τον άγιο-Νικόλαο, προστάτη των ναυτικών, που ήταν γόνος και κληρονόμος μιας πλούσιας οικογένειας, τον άγιο Φανούριο που μας φανερώνει στον ύπνο μας πράγματα που χάσαμε ή ακόμα ποιαν-ποιον θα παντρευτούμε, αρκεί να βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι μας ένα κομμάτι φανουρόπιτας, τον άγιο Ελευθέριο που ελευθερώνει, τον Αιμιλιανό για τα προβλήματα ομιλίας, τον Ευστράτιο για καλή στράτα, τον Πολύκαρπο για τα πολλά παιδιά αλλά και για τις σοδειές, τον Ιωσήφ τον δίκαιο ξυλουργό, προστάτη των επιπλοποιών και γενικά άλλους 300 άγιους για κάθε αρρώστια, κάθε επάγγελμα, κάθε κατάσταση. Βολικό…
Οι προκαθήμενοι του χριστιανισμού δεν αρκούνται «απλά» στο να φυλακίσουν, να σκλαβώσουν ή να βασανίσουν ένα σώμα. Θέλουν και το πνεύμα. Το μυαλό. Απαγορεύουν την σκέψη, την αντίληψη, την λογική. Και το κάνουν αυτό χρησιμοποιώντας ένα άτιμο και πρόστυχο όπλο. Τον εκβιασμό. Την απειλή της “μετά θάνατον ζωής”. Ζεις μακάρια και ενάρετα και με τον τρόπο που σου επιβάλουμε εμείς να ζήσεις; Θα ανταμειφτείς μετά τον θάνατο. Κάνεις του κεφαλιού σου; Σε περιμένει το πυρ το εξώτερον, καζάνια με θειάφι, δαίμονες να σε βασανίζουν μέχρι τη δευτέρα παρουσία… Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί αυτοί ήταν οι πρώτοι που χάψανε όλα αυτά και έδωσαν δύναμη σε αυτούς υποκριτές…
Ο Λιαντίνης σε μια διάλεξη του αναλύει το “τέχνασμα” του Ιησού, με το οποίο νίκησε την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και κατά συνέπεια όλον τον κλασσικό κόσμο μαζί με τον αρχαίο Άνθρωπο φυσικά. Πήρε λοιπόν τα τέσσερα στοιχεία, τα τέσσερα βασικά συστατικά της κυριαρχίας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την στρατιωτική δύναμη, τον υλικό πλούτο, την επιστήμη και τη τέχνη και τα γύρισε τούμπα! Δηλαδή τι έκανε;
Είχανε οι ρωμαίοι τη δύναμη, τη βία την απειλή του πολέμου σε όποιον δεν υπακούει; Ο Ιησούς δίδαξε την αδυναμία, τη μη βία (τρως μια σφαλιάρα και γυρνάς το άλλο μάγουλο να φας και άλλη μια).
Είχανε οι ρωμαίοι τον υλικό πλούτο, το χρήμα, την αφθονία; Δίδαξε αυτός την πενία, τη φτώχια. “Δεν υπάρχει θέση για τους πλούσιους στη βασιλεία των ουρανών.” “Μην δουλεύετε, μη αναζητάτε τον πλούτο και τα υλικά αγαθά!”
Είχανε οι Ρωμαίοι την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την ιατρική, την αστρονομία, τους εφευρέτες; Δίδασκε ο Ιησούς την αμορφωσιά και την προσευχή! “Πίστευε και μη ερεύνα” έλεγε, προσευχήσου και θα γίνεις καλά, με μόνο φάρμακο την πίστη σου…
Τέλος, είχανε οι Ρωμαίοι την τέχνη, την καλαισθησία, τον αθλητισμό, τον έρωτα; Τα διέλυσε και αυτά ο Ιησούς κηρύττοντας την νηστεία, την παρθενία, δηλώνοντας αποστροφή στις σαρκικές επαφές, απορρίπτοντας την εκπαίδευση, τον αθλητισμό, την τέχνη, τον έρωτα ως απόλαυση και για τα δύο φύλλα!
Αναποδογύρισε τα πάντα λοιπόν, τους φαρμάκωσε από μέσα σαν (υ)ιός του θεού, σαν δούρειος ίππος. Τρεις αιώνες έκανε να ολοκληρωθεί το κακό. Καθ όλη τη διάρκεια αυτών των τριών αιώνων, από το θάνατο του Ιησού ως τη νομιμοποίηση της ανεξιθρησκίας από τον Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, οι όλο και περισσότεροι μολυσμένοι με τον ιό, αρνούνταν τον πλούτο, τη βία, την γνώση, την ομορφιά.
Όσο πιο πολύ τους πολεμούσε η αυτοκρατορία, τόσο περισσότεροι γίνονταν, γιατί αυτοί που πέθαιναν στα χέρια των Ρωμαίων βασανιστών, γίνονταν άγιοι, γίνονταν οσιομάρτυρες. Κέρδιζαν τη βασιλεία των ουρανών. Την αιωνιότητα.
Άρχισε να αποδυναμώνεται η αυτοκρατορία σε όλους τους τομείς. Οι χριστιανοί δεν δούλευαν, έπεσε η παραγωγή, ο πλούτος. Δεν πολεμούσαν, μειώθηκε ο στρατός, η δύναμη. Αδιαφορούσαν για τις τέχνες. Χάθηκε η ομορφιά, ο έρωτας, απαγορεύτηκαν οι ολυμπιακοί αγώνες. Αδιαφορούσαν για τη νόηση, τη γνώση, μπήκαμε σιγά-σιγά στον σκοταδισμό. Αφήνουμε στην άκρη τον Λιαντίνη.
Πέρασαν τα χρόνια και οι αιώνες, αναγνωρίζεται ο χριστιανισμός ως επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, η αυτοκρατορία αλλάζει πρωτεύουσα, γίνεται η διάσπαση, πεθαίνει ο κλασσικός κόσμος, ενικήθη ο αρχαίος Άνθρωπος.
Οι πάπες και οι πατριάρχες αντικατέστησαν τους αυτοκράτορες (δηλαδή είχαν περισσότερη επιρροή και δύναμη από αυτούς). Και ξαφνικά αυτό το πανούργο όπλο, αυτό το τέχνασμα της ανατροπής των πάντων εκ των έσω, αυτό το αναποδογύρισμα των στοιχείων της ρωμαϊκής εξουσίας δεν ήταν πια αναγκαίο. Αυτό που ήταν πλέον σημαντικό ήταν να επαναφέρουν τα πράγματα στην αρχική τους μορφή. Παραποιημένα, μεταλλαγμένα, τοποθετημένα σε μια βάση δεδομένων φτιαγμένη στα δικά τους μέτρα, τα μέτρα του φαρισαϊσμού και της υποκρισίας.
Επαναφέρανε τη στρατιωτική δύναμη: σταυροφόροι, κονκισταδόρες, ιερά εξέταση, ιεροί πόλεμοι κατά του Ισλάμ, λεηλασίες, σφαγιασμοί και αφανισμοί ολόκληρων λαών στο όνομα του Ιησού.
Επαναφέρανε τον πλούτο: τεράστιοι ναοί για να κατοικήσει μέσα ο θεός, πολυτελές μονές, έλεγχος της γης από την εκκλησία, εκπρόσωποι του Ιησού βουτηγμένοι στο χρυσό και στην αφθονία.
Επαναφέρανε την επιστήμη: αποκρυφισμός, πίστη στο γαιοκεντρικό σύστημα, πεφωτισμένοι, τεράστιες βιβλιοθήκες γεμάτες απαγορευμένη γνώση, πυρίτιδα, νέα οπλικά συστήματα για να αφανίσουν τον εχθρό, φάρμακα που δηλητηριάζουν, μηχανήματα βασανιστηρίων…
Επαναφέρανε την τέχνη: ύμνοι και ψαλμωδίες για το «μεγαλείο του θεού», για το «δρόμο προς την αρετή», εικόνες από την κόλαση που περιμένει τους αμαρτωλούς, βωμοί, αγάλματα, αγιογραφίες για προσκύνημα, άλλοτε «θαυματουργές» και άλλοτε τεράστιας αξίας, «ιερά» αντικείμενα κατασκευασμένα από χρυσό και πολύτιμους λίθους. Όλα κλεμμένα, όλα λεηλατημένα, όλα ποτισμένα με αίμα…
Όλα αυτά τα κατάφεραν οι ρασοφόροι φαρισαίοι αντιλαμβανόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ένα απλό πράγμα: τον φόβο για το θάνατο! Το φόβο για το που θα καταλήξουμε στη μετά θάνατον ζωή! Η μεγαλύτερη προστυχιά που υπήρξε ποτέ, η μεγαλύτερη ανηθικότητα που σκαρφίστηκε ανθρώπινος νους.
Παρουσιάστηκαν ως μεσολαβητές κάποιου παντοδύναμου και πανάγαθου θεού, ως δοχεία μεταφοράς του λόγου και των εντολών του και επέβαλαν ένα καθεστώς απόλυτης πλύσης εγκεφάλου, τρόμου και ελέγχου.
«Θα κάνω υπομονή και θα σκύψω το κεφάλι τηρώντας κατά γράμμα το λόγο του θεού» λέει ο καημένος ο χριστιανούλης, «αλλά θα ανταμειφθώ όταν πεθάνω. Θα ανταμείβομαι αιώνια»
Και γελάνε οι μελανοφόροι τράγοι εις βάρος της ανθρωπότητας. Γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια τους και υφαρπάζουν γη, μεταφέροντας αμύθητες περιουσίες από γενιά σε γενιά. Άλλοτε αφορίζουν και καταριούνται και άλλοτε ελεούν και ευλογούν «εις το όνομα του πατρός, του ιού και του αγίου πνεύματος».
Άραγε αυτοί φοβούνται το θάνατο; Άραγε σε τι πιστεύουν; Πιστεύουν πράγματι σε κάποια ανώτερο ον, «ποιητή ουρανού, γης, ορατών τε πάντων και αοράτων»; Πιστεύουν ότι θα ζήσουν αιώνια σε έναν μαντρωμένο κήπο (η λέξη παράδεισος προέρχεται από την πέρσικη pairi daeza, που σημαίνει μαντρωμένος κήπος); Για πιο λόγο προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τόσων αιώνων φαυλότητας και να τα παραδώσουν στους επόμενους; Είναι παρανοϊκοί; Ή απλά εξουσιολάγνοι; Όντως, μετά το πέρασμα τόσων αιώνων, πλέον πιστεύουν ότι είναι απεσταλμένοι του θεού τους; Όντως πιστεύουν ότι την ώρα που το κορμί τους θα κατασπαράζεται από τα σκουλήκια του θανάτου, η ψυχή τους θα κάθεται σε ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο αρμονικές νότες και θα επιβραβεύονται ως άξιοι ποιμένες που ήταν;
Σε έναν κόσμο ιδανικό όπου οι εγκυκλοπαιδικοί ορισμοί των λέξεων «ηθική» και «λογική» θα είχαν κάποιο νόημα στη ζωή μας, το δικό μας πόρισμα για τους ρασοφόρους θα ήταν: επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα, άμεσο εγκλεισμό σε ψυχιατρείο!
*Η καταγραφή του χρόνου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή χωρισμένου σε 365 ημέρες των 24 ωρών και των 52 βδομάδων χρησιμοποιείται από το 46 μ.χ., είναι εφεύρεση του Σωσιγένη και για 16 περίπου αιώνες ονομάζονταν Ιουλιανό (από τον Ιούλιο Καίσαρα). Το Ιουλιανό αντικαταστάθηκε το 1582 μ.χ. από το Γρηγοριανό, αυτό που χρησιμοποιείται σήμερα παγκοσμίως και πήρε το όνομά του από τον πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄. Η διαφορά του με το Ιουλιανό είναι στις λεπτομέρειες (στα δίσεκτα έτη). Δεν είναι δηλαδή χριστιανική εφεύρεση, αλλά διασκευή. Το έτος γέννησης του Ιησού ως σημείο αναφοράς των ετών που πέρασαν και αυτών που θα έρθουν επινοήθηκε από τον μοναχό Διονύσιο τον Μικρό το έτος 525 κατόπιν εντολής του Πάπα Ιωάννη Αʼ χρησιμοποιώντας τη λατινική συντομογραφία A.D. (στη λατινική, anno Domini, που σημαίνει στο έτος του Κυρίου [μας], το οποίο στην ελληνική γραμματεία αντιστοιχήθηκε με το “μ.Χ.”, μετά Χριστόν) για τον προσδιορισμό των ετών.
Για εμάς, ως αναρχικούς αλλά και ως λογικούς ανθρώπους, φυσικά και δεν τίθεται θέμα αποδοχής της γέννησης του Ιησού ως ορόσημου για την χρονολογική καταγραφή της ιστορίας της ανθρωπότητας, αλλά και της ημερολογιακής χρήσης του στην καθημερινότητά μας. Πέραν του παράλογου και της γελοιότητας της όλης υπόθεσης «θεός-υιός του θεού- πεθαίνει για το καλό της ανθρωπότητας», είναι επιβεβαιωμένο (από αστρονόμους, ιστορικούς, αρχαιολόγους και μαθηματικούς) πως υπάρχει μια απόκλιση της τάξεως των 2 ως 7 ετών από το έτος 0 μ.χ. ως θεωρούμενο έτος γέννησης του Ιησού. Δηλαδή, ο Ιησούς, ως ιστορικό πρόσωπο, γεννήθηκε 2015 ως 2020 χρόνια πριν!
Ώσπου, όμως, να δημιουργήσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε, στον οποίον ο χρόνος θα έχει έναν ρόλο συμβολικό και πρακτικό όπου χρειαστεί και όχι πρωταγωνιστικό, αρκούμαστε στο να αντικαταστήσουμε στις αναφορές μας το «μετά Χριστών» σε «μοντέρνα χρονολογία» και το «προ Χριστού» σε «παλαιά χρονολογία».
**Οι Ναζάρ-Εσσαίοι (ή Εσσαίοι Σεξιστές) ήταν μέλη της κοινότητας των Εσσαίων, στην έρημο του Κουμράν, στη Νεκρή Θάλασσα, που βρέθηκε σε μεγάλη ακμή απ΄τον 2ο π.χ. αιώνα ως και το 70 μ.χ., με την καταστροφή της από τους Ρωμαίους. Οι Εσσαίοι Σεξιστές απέρριπταν τον γάμο, επέτρεπαν τις ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις για την απόκτηση παιδιών και για την ανανέωση της οργάνωσης τους. Είχαν καθιερώσει την κοινοκτημοσύνη των αγαθών, που περιελάμβανε και την κοινοκτημοσύνη των γυναικών.
***Ανιμισμός είναι μια αρχέγονη θρησκεία, στην οποία ο άνθρωπος βλέπει και προσδίδει θεϊκές ιδιότητες σε στοιχεία της φύσης, ζώα, φυσικά φαινόμενα κλπ. Η «μονοθεϊστική» θρησκεία του χριστιανισμού, που κυνήγησε τον παγανισμό (δηλαδή και τον ανιμισμό) όσο καμία άλλη, έχει μέσα της δεκάδες ανιμιστικά στοιχεία όπως ο βυζαντινός δικέφαλος αετός. Το άγιο πνεύμα παρουσιάζεται συχνά ως περιστέρι, ο διάβολος ως φίδι. Υπάρχουν ίχνη ανιμισμού σε χριστιανικές εικόνες αγίων του 8ου μ.χ. αι. βασισμένα σε αιγυπτιακές τεχνικές (ανθρώπινο σώμα με κεφάλι ζώου). Εικόνες που δείχνουν τον ευαγγελιστή Ιωάννη με κεφάλι περιστεριού, τον Λουκά με κεφαλή βοδιού, τον άγιο Χριστόφορο με κεφαλή σκύλου και τον Νικόλαο με κεφαλή αρκούδας…
**** Επινοήσαμε τον όρο «αρχαίος Άνθρωπος» για να συγκρίνουμε το άτομο του αρχαίου κόσμου με τον χριστιανό, έτσι ώστε να υποδείξουμε πιο εύκολα το σκότος και την κατρακύλα της εκχριστιανισμένης ανθρωπότητας σε σχέση με την άνθηση της νόησης και του πνεύματος που προηγήθηκε. Θαυμάζουμε τα επιτεύγματά του και παρατηρούμε τον αρχαίο Άνθρωπο ως μονάδα, είτε λέγεται Αντισθένης, είτε Διογένης Λαέρτιος, είτε Βιργίλιος, είτε Βούδας, είτε Κομφούκιος, είτε Kesakambali, είτε Ναβονάσαρρος και δεν τον θεωρούμε αντιπροσωπευτικό κομμάτι κάποιου άψογου πολιτισμού, γιατί φυσικά ούτε η κλασσική Ελλάδα, ούτε οι Αιγύπτιοι, ούτε οι ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν άψογες ή ιδανικές κοινωνίες. Και εξουσίες είχαν, και θρησκείες είχαν, και σκλάβους είχαν, και όχλους είχαν. Με απλά λόγια δεν μας κάμουν, μας βρωμάνε όπως μας βρωμάει οτιδήποτε έχει όρια, κανόνες, σημαίες και οπαδούς.
*****Ο χριστιανισμός ήταν η πρώτη θρησκεία, η οποία απαίτησε από τους πιστούς της πλήρη υποδούλωση και τυφλή εμπιστοσύνη στον λόγο του θεού. Μέχρι τότε μπορούσες να τα βάλεις με τους θεούς σαν Προμηθέας, να συνουσιαστείς μαζί τους και να αποκτήσεις τα παιδιά τους σαν Δανάη, να μεθύσεις μαζί τους σαν Σάτυρος, να ξεγελάσεις τον θάνατο σαν πολεμιστής των Μάγιας, να γίνεις ημίθεος σαν τον Ηρακλή, να αναζητήσεις την αθανασία σαν τον Γκιλγκαμές, να δεις θεούς να σκοτώνονται σαν παρατηρητής στο Ραγκναροκ ή να σκοτώσεις ο ίδιος σου θεότητες, σαν τον πέρση ήρωα Κερεσάσπα.
Βιβλιογραφία:
– ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΑ, Δημήτρης Χαλιβελάκης
– ΓΚΕΜΜΑ, Δημήτρης Λιαντίνης
– Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ Φριντριχ Νιτσε
– Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ ,Στράτος Θεοδοσίου – Μάνος Δανέζης
– ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Γερ. Στουραϊτης
– ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
– ΟΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Διονύσιος Πλατανιάς
Στο βασίλειο της δημοκρατορίας…
…θάνατος που δεν πουλάει δεν είναι θάνατος
…δεν είναι είδηση, δεν έχει αξία, δεν μας ενδιαφέρει. Θάνατος που δεν έχει δυτικό concept και αμερικάνικη πινελιά επίσης δεν είναι θάνατος. Και προς Θεού, όχι άλλα εργατικά δυστυχήματα, θανατικές ποινές, σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, κατολισθήσεις, καταρρεύσεις ορυχείων, πλημμύρες και βομβαρδισμούς αμάχων. Δεν πουλάνε! Εμείς θέλουμε θανάτους-υπερπαραγωγές. Θέλουμε τα θύματα να είναι ξανθά κοριτσάκια ή απελπισμένοι επιχειρηματίες. Θέλουμε οι θύτες να είναι φανατισμένοι ισλαμιστές ή σαλεμένοι βετεράνοι του Βιετνάμ. Θέλουμε τζιχάντ, θέλουμε τρομοκρατία! Αλλιώς δεν πουλάτε, κύριοι!
Δεκέμβρης του 2012. Στα παγωμένα νερά της Μυτιλήνης βρίσκουν φρικτό θάνατο 21 μετανάστες και πρόσφυγες. Από την κυβέρνηση το τραγικό γεγονός αντιμετωπίζεται ως ρουτίνα και περνά παγερά αδιάφορο. Κάποια ΜΜΕ το αναφέρουν, αφού υπάρχει και ο κανόνας «πολλοί θάνατοι, πολλά νούμερα», αλλά τελικά η είδηση περνάει στα αζήτητα μέσα σε 48 ώρες, λες και χάθηκαν 21 σκουπόξυλα.
Συμπτωματικά, λίγες μόλις ώρες μετά τον πνιγμό των 21 μεταναστών έβγαζε ανακοίνωση μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες γλάστρες του καθεστώτος, η γλάστρα «πρόεδρος της δημοκρατίας», μέσω της οποίας εξέφραζε τα συλλυπητήρια της στις οικογένειες των θυμάτων και θα δήλωνε «συγκλονισμένος για τα όσα άφησε πίσω της αυτή η αδιανόητη φρίκη». Η παραπάνω δήλωση δεν αφορούσε φυσικά τους 21 πνιγμένους της Μυτιλήνης, αλλά το μακελειό στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, όπου ένας 20χρονος μπούκαρε μέσα σε ένα νηπιαγωγείο και «καθάρισε» 20 παιδιά και 6 ενήλικες προτού τελικά αυτοκτονήσει. Δεν θέλαμε να γίνουμε κακεντρεχείς και προκατειλημμένοι, γι αυτό και υποθέσαμε πως ο πρόεδρος του βασιλείου της δημοκρατορίας μπορεί να βγάζει συλλυπητήριες δηλώσεις για τραγωδίες που απαριθμούν πάνω από 25 θύματα. Αλλά, όπως θα φανεί και παρακάτω, δεν είναι έτσι τα πράγματα… Ο προεδράκος έχει επιλεκτική ευαισθησία (ή απλά αντιλαμβάνεται ότι είναι πρόεδρος σε ένα προτεκτοράτο των ΗΠΑ).
Απρίλης του 2013. Η «γλάστρα της δημοκρατίας» αποστέλλει νέο συλλυπητήριο τηλεγράφημα. Όχι, δεν αναφερόταν στους 16 εργάτες που καταπλακώθηκαν από κατάρρευση σε χρυσωρυχείο στη Γκάνα λίγες ώρες πριν, ούτε στους 83 εργάτες που θάφτηκαν ζωντανοί σε μεταλλείο χρυσού στο Θιβέτ. Ούτε για να καταγγείλει τους ισραηλινούς για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου παλαιστίνιου ή τα, τύπου απαρτχάιντ, νέα λεωφορεία «μόνο για παλαιστίνιους» στη Γάζα. Όχι, ούτε στον θάνατο του Ούγκο Τσάβεζ αναφέρονταν η επιστολή, ούτε στον άνεργο που αυτοπυρπολήθηκε στα Βριλήσσια, ούτε στον θανόντα ρώσο δημοσιογράφο Μιχαήλ Μπεκέτοβ, που τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του τα πέρασε παραμορφωμένος και ανάπηρος επειδή τα έβαλε με τη ρωσική μαφία. Το τηλεγράφημα είχε για άλλη μια φορά παραλήπτη τον Μπαράκ Ομπάμα και αφορούσε το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα με τους τρεις νεκρούς στον μαραθώνιο της Βοστόνης. (τρομοκρατικό χτύπημα = απροειδοποίητη πράξη βίας που γίνεται εις βάρος αθώων αμερικάνων ή φιλοαμερικάνων πολιτών και υπαλλήλων από ισλαμιστές, κομμουνιστές ή αναρχικούς).
…νόμος είναι το δίκαιο του καπιταληστή.
Του Μπόμπολα ας πούμε. Του μεγαλοεργολάβου, συνιδιοκτήτη του mega channel, ιδιοκτήτη της Εκδοτικής Πήγασος, της εφ. Ημερησίας, της εφ. Έθνος, της Ελλάκτωρ, χρυσορυχείων, κατασκευαστικών, ακινήτων. Των απευθείας αναθέσεων δημοσίων έργων (μετρό, αυτοκινητόδρομοι) και της αγοράς κρατικών χρυσορυχείων αξίας 12δις στην Χαλκιδική έναντι 11.000.000 ευρώ. Ενός από τους πιο «βρόμικους» συνεργάτες των κυβερνήσεων. Αυτού που ευθύνεται για μία από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές διαρκείας στην Ελλάδα (Χαλκιδική) και μάλιστα με την στήριξη του κράτους και την δωρεάν αστυνομική προστασία. Αυτού που ευθύνεται για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων.
Ή της οικογένειας Λάτση. Του «καπετάν Γιάννη», του δοσίλογου της Κατοχής και αργότερα φίλου του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, που τον έκανε ζαμπλουτο τον καιρό της χούντας μέσω της Πετρόλα Ελλάς και των διυλιστηρίων της Ελευσίνας. Του γιού του, του Σπύρου, μόνιμου κάτοικου Γενεύης και ιδιοκτήτη της EFG International και Lamda Devolopment, που θεωρείται, μαζί με την αδερφή του Μαριάννα, ο πλουσιότερος εν ζωή Έλληνας.
Ή του Κόκκαλη. Του άνθρωπου-συνώνυμου της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Του ιδιοκτήτη της Intralot, του άνθρωπου που ταυτίστηκε με το σκάνδαλο της Siemens, του κατάσκοπου Κρόκους, του άνθρωπου, που η περιουσία του ανέρχεται στα 2 δις δολάρια. Του άνθρωπου που έριξε στην απαξίωση και στο βούρκο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Του αόρατου κυρίου Κ.
Ή των Βαρδινογιαννέων. Των συνιδιοκτητών του mega channel. Των ιδιοκτητών της Τράπεζας Πειραιώς και της Avin Oil. Του κατά συρροή και πάσης φύσεως μεγαλοεγκληματία Βαρδή. Του συνεργάτη του δικτάτορα Μουμπάρακ, του μιζαδόρου του Χουσεΐν. Του ηθικού αυτουργού της δολοφονίας του κοινοτάρχη Πηγαδακίων Γιάννη Κουτσάκη. Του συνεργάτη της CIA στην υπόθεση του σπασίματος του αποκλεισμού της Ροδεσίας. Της …φιλεύσπλαχνης πρέσβειρας Μαριάννας. Του κουμπουροφόρου «καπετάνιου».
Ή των Αγγελόπουλων. Της ματωμένης χαλυβουργικής. Της Γιάννας της Ολυμπιάδας του 2004. Του συνώνυμου της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και της υπερπολυτελούς διαβίωσης. Των ευνοούμενων του «εθνάρχη» Καραμανλή. Των μετοχών τραπεζικών κολοσσών στην Ελβετία, των πλοιοκτητών, των πετρελαιούχων.
…το μαστίγιο είναι σαν το οξυγόνο
Ο μεγαλύτερος φόβος των υπηκόων μιας αστικοδημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας είναι να μη βρεθούν στην τελευταία θέση της ταξικής κλίμακας. Αυτό το φοβούνται περισσότερο και από την ίδια την κατάργηση αυτής.
Ο άνθρωπος έχει εκπαιδευτεί στο να υπακούει, να πληρώνει, να δουλεύει, να καταναλώνει, να ψυχαγωγείται. Αισθάνεται ασφαλής, αισθάνεται μέλος ενός κοπαδιού. Εγκαταλείπει οικειοθελώς το γάλα (τα όνειρα) και το μαλλί του (την αξιοπρέπεια) και τελικά την ίδια του τη σάρκα (την ελευθερία) για μια ζωή ασφάλειας, σιγουριάς και σταθερότητας. Ο άνθρωπος χρειάζεται την εξουσία μέσα στη ζωή του. Είτε ως εξουσιαστής είτε ως εξουσιαζόμενος. Μάλιστα, μελέτες έχουν δείξει ότι αν ένας εξουσιαζόμενος τοποθετηθεί ξαφνικά και απρόσμενα σε ένα πόστο, όπου θα μπορεί να εξουσιάζει και να ελέγχει, όχι μόνο δεν θα χάσει την ευκαιρία, αλλά μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα θα μετατραπεί σε σαδιστή, σε σκληρό και απάνθρωπο εξουσιαστή, που έχει μεθύσει από το πρωτόγνωρο νέκταρ της εξουσίας. Θα προσπαθήσει να αναπληρώσει όλα τα χαμένα χρόνια που ζούσε ως εξουσιαζόμενος. Θα προσπαθήσει να εκδικηθεί με μανία τα θύματα του (ένα από αυτά και ο παλιός του εαυτός), που θεωρεί πλέον εχθρούς του, ακριβώς όπως θεωρούσε εχθρούς του τους εξουσιαστές όταν ήταν εξουσιαζόμενος. Παρόλα αυτά, όμως, πάντα θα έχει στο νου του και τους «από πάνω», μην τον πάρουν χαμπάρι, μην υπερβεί κάποιο όριο και «χάσει τα κεκτημένα». Αν μη τι άλλο, η σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου είναι μια σχέση πάθους και λαγνείας, ένας καθημερινός κοινωνικός σαδομαζοχισμός, όπου το γατάκι μπορεί να μετατραπεί σε… αγριόγατο.
…καταδικάζουμε τη βία και παίζουμε με τις λεξούλες
Το πώς φτάσαμε στο –κυριολεκτικά παράλογο- σημείο να καταδικάζουμε τη βία «απʼ όπου και αν προέρχεται», είναι ανεξήγητο. Ο κόσμος που μας περιβάλει είναι ένας κόσμος βίαια πλασμένος. Χωρίς βία δεν θα μπορούσε να υπάρξει ζωή. Η δημιουργία και η ύπαρξη ολόκληρου του σύμπαντος βασίζεται σε τεράστιες, βίαιες εκρήξεις. Η φύση η ίδια έχει τη βία μέσα της, ο κύκλος της ζωής, το ζωικό βασίλειο, από όπου και οι ίδιοι μας καταγόμαστε! Δεν είναι οι ηφαιστειακές εκρήξεις βία; Κι όμως σε αυτές οφείλεται η γέννηση χιλιάδων ηφαιστειογενών νησιωτικών συμπλεγμάτων και κοραλλιογενών υφάλων. Δεν είναι η επίθεση του λιονταριού σε ένα κοπάδι ζέβρων ωμή πράξη βίας; Κι όμως, μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει το σαρκοφάγο αυτό αιλουροειδές. Η ίδια η γέννηση και ο θάνατος δεν είναι οι δυο κορυφαίες πράξεις βίας; Αν και αυτοί που επικαλούνται την καταδίκη της βίας προφανώς δεν έχουν τα παραπάνω στο μυαλό τους, παρʼ όλα αυτά, το ερώτημα «υπέρ ή κατά της βίας» παραμένει πολύ γυμνό, πολύ γενικό, σκέτο, άστοχο και ανούσιο. Διότι δεν είμαστε μηχανήματα. Είμαστε συναισθηματικά και ευαίσθητα όντα. Γεμάτα πάθη και ατέλειες.
Υπέρ ή κατά ποίας βίας, καταρχάς; Γιατί, οποιαδήποτε μορφή βίας, είτε είναι σωματική, είτε είναι ψυχολογική, είτε είναι συναισθηματική, είτε είναι λεκτική, είτε είναι εκβιασμός, είτε εξαναγκασμός, είτε καταστροφή, υπό συνθήκες μπορεί να γίνει αποδεκτή ή και αναγκαία, μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη, μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια του καταπιεσμένου, μπορεί να λυτρώσει, μπορεί να χαρίσει νίκες. Πάντα ξεχωριστά, υπό συνθήκες και πάντα για το δίκαιο και το συμφέρον του αδικημένου, του καταπιεσμένου, του θύματος. (Η μόνη βία που είναι καταδικάσιμη ασυζητητί και απόλυτα, είναι ο βιασμός, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Είναι, λοιπόν, καταδικαστέα πράξη βίας η αντίσταση στην Ιερισσό και στις Σκουριές; Ποιος έχει το δικαίωμα και τα μούτρα να καταδικάσει την απελπισμένη προσπάθεια απλών ανθρώπων να αντισταθούν στα βρώμικα χτυπήματα και στις επεκτατικές ορέξεις ξένων εισβολέων και των ντόπιων μισθοφόρων τους; Είναι πράξεις βίας οι εξεγέρσεις στα σύγχρονα Γκουαντανάμο που βρίσκονται διάσπαρτα ανά την Ελλάδα; Ποιος έχει το δικαίωμα να σου απαγορεύσει να μάχεσαι για τη ζωή και την αξιοπρέπειά σου, ακόμα και μέσα στα κάτεργα; Είναι πράξη βίας το κάψιμο ενός μπουντρουμιού, ενός κτιρίου-σύμβολου της ασυδοσίας, της απανθρωπιάς και του εξευτελισμού; Είναι πράξη βίας ο ξυλοδαρμός ενός ναζιστή, μέλους «τάγματος εφόδου»; Και αν αυτός ο ξυλοδαρμός επιφέρει την αποχώρησή του, λόγω τρόμου, από τα «τάγματα εφόδου» (όπου, ως γνωστόν, ακολουθείται η τακτική πέσιμο στους αδύναμους και απροστάτευτους);
Τέλος, είναι ίδια η βία στα οδοφράγματα που στήνονται και στις φωτιές που ανάβουν για να προστατευτούν οι λαϊκοί άνθρωποι από τις αύρες και τα δακρυγόνα της αστυνομίας; Είναι ίδια η βία που ασκεί το στειλιάρι που προσγειώνεται στο κράνος του ματατζή με τη αδιάκριτη βία του γκλόπ; Είναι ίδια η βία της εισβολής σε κρατικά κτίρια, όπως η εφορία και της καταστροφής των αρχείων τους με την μανία και τον υπερβάλλων ζήλο που δείχνουν οι ασφαλίτες και οι «αντιτρομοκρατικάριοι» όταν εισβάλλουν σε σπίτια αγωνιστών, αλληλέγγυων, αλλά και απλών πολιτών (βλ. Σκουριές);
Ε όχι, λοιπόν! Η μαχητική και συνειδητοποιημένη απάντηση στη βία του κράτους και του παρακράτους δεν είναι γίνεται να καταδικάζεται τυφλά!
Δεν μπορεί να τσουβαλιάζεται με την αδικαιολόγητη βία μιας κυβέρνησης προς τους υπηκόους της. Διότι είναι αντιβία! Είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Είναι ο ορισμός της αυτοάμυνας και της αυτοπροστασίας. Είναι μέσα στα πλαίσια του αναφαίρετου δικαιώματος και παράλληλα της μοναδικής απόλυτης υποχρέωσης του ανθρώπου: της διαρκούς αναζήτησης της ελευθερίας. Σε οποιαδήποτε μορφή, με οποιοδήποτε κόστος, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη! Ποιος μπορεί να καταδικάσει την επιθυμία μας για ελευθερία και αξιοπρέπεια;
…η αντίσταση και αλήθεια είναι άσπονδοι εχθροί του κράτους
Από τα «προσωπικά στοιχήματα πάταξης των άνδρων ανομίας, υπόθαλψης τρομοκρατών και παραγωγής ναρκωτικών» (δηλαδή τις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους) του Δένδια, μέχρι και τις προσπάθειες φίμωσης των μέσων αντιπληροφόρησης (indymedia, 98fm και ράδιο ένταση), που έκαναν το πικραμένο χειλάκι του σιχάματος Άδωνη Γεωργιάδη να γελάσει έστω και προσωρινά, ο αντιεξουσιαστικός και ο αναρχικός χώρος έχουν δεχτεί πολλά και απανωτά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια. Κάτι που φυσικά ήταν αναμενόμενο και διαφαίνονταν. Από τη στιγμή που το καθεστώς κατάφερε να τσακίσει τη θέληση και το πάθος του λαού για αντίδραση, από τη στιγμή που οι πορείες και οι απεργίες γίνονται για να γίνουν, από τη στιγμή που ο κόσμος παραμένει καρφωμένος στον καναπέ του, από τη στιγμή που η επίσημη αριστερά έχει χάσει τον όποιον θεσμικό της ρόλο, είτε κάνοντας βηματάκια προς τα δεξιά (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) είτε καταντώντας μια αξιοθρήνητη, κομπλεξική και γραφική σκιά (ΚΚΕ), από τη στιγμή που ο φόβος, η λησμονιά και η αμάθεια κατάφεραν να επαναφέρουν στο προσκήνιο το καρκίνωμα που ακούει στο όνομα φασισμός, ήταν ζήτημα χρόνου το καθεστώς να στερέψει από εχθρούς. Τα συνδικάτα παραπαίουν. Τα εξωκοινοβουλευτικά αριστερά κινήματα (με τον τρόπο που υφίστανται) φυσικά και δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνδυνο για την, άρτια εξοπλισμένη με ψυχοφάρμακα και αναβολικά, ελληνική αστυνομία, η οποία τα τελευταία 3 χρόνια κατάφερε να τσακίσει πορείες και συγκεντρώσεις των 500.000 ατόμων (με αρκετά πλήγματα και για την ίδια φυσικά, τα οποία προήλθαν από τον αναρχικό χώρο). Η κατά δήλωσην «αντισυστημικότητα» της χρυσής αυγής δε χρειάζεται όχι ανάλυση, αλλά ούτε καν σχόλιο (παρά μόνον ένα μακρύ στειλιάρι).
Οπότε ο μόνος πραγματικά υπαρκτός κίνδυνος για το καθεστώς και η μόνη απειλή για αυτό, αφού, θεωρητικά, συνδυάζει τη δύναμη, τη μόρφωση, την γνώση και πάνω απʼ όλα τον εξοπλισμό είναι ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος. Παρʼ όλες τις εσωτερικές του διαμάχες, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Αθήνα, παρʼ όλους τους σεχταρισμούς και την γενική παθητική στάση των τελευταίων ετών.
Ούτε η δεδομένη χρονική στιγμή των καθεστωτικών χτυπημάτων ήταν τυχαία, φυσικά. Όπως είπαμε, παρατηρείται στον αναρχικό χώρο μια απομόνωση ή εσωστρέφεια, όπως την θεωρούν αρκετοί, μια ανασυγκρότηση ή αναμονή όπως θέλουμε να πιστεύουμε εμείς, πράγμα που έκανε το καθεστώς να πιστεύει ότι το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα σβήνει (ή κοιμάται;) και να βρει την ευκαιρία να χτυπήσει σαν ίαινα. Φυσικά, όπως και φάνηκε στη συνέχεια, το καθεστώς έφαγε τα μούτρα του. Πρώτα με τις καταλήψεις (πορείες, επανακαταλήψεις κτιρίων, μηνύματα αλληλεγγύης από την Ινδία ως το Σαν Φρανσίσκο και από τη Στοκχόλμη ως την Αργεντινή και παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος τα επιχειρήματα του Δένδια και του Καμίνη) και μετά με την απόπειρα φίμωσης των μέσων αντιπληροφόρησης (ξανά το ίδιο σκηνικό, με τα αντανακλαστικά των αλληλέγγυων να είναι ταχύτατα, πράγμα που έπαιξε καθοριστικότατο ρόλο στην επαναλειτουργία του indymedia, του 98fm και του Ράδιο Ένταση).
…ας σοβαρευτούμε επιτέλους μπας και διώξουμε το βασιλιά!
Έχει στερέψει το πηγάδι της θεωρίας. Ο λαός μπούχτισε από τους αριστερούς διανοούμενους φανφαρόνους, που με φρασεολογία ακαταλαβίστικη και κυνικές ρητορικές ικανότητες θαμπώνουν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Που παραθέτουν την μια διάλεξη μετά την άλλη και το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Κιʼ άλλα βιβλία; Τι να τα κάνουμε; Τι θα μας πουν, που δεν το έχει πει ο Μαρξ, ο Λένιν, Ο Κροπότκιν, ο Μπακούνιν; Και αν ήταν μόνο αυτό το «αμάρτημα» τους, θα αρκούσε μια απλή κριτική απέναντι τους. Είναι όμως επικίνδυνοι για το ίδιο το κίνημα: εξακολουθούν να υποθάλπουν και να συντηρούν την πάγια τακτική της επίσημης αριστεράς για κάθε αυτόνομο, κάθε πραγματικά ριζοσπάστη αγωνιστή που αντιστέκεται στο καθεστώς με κάθε διαθέσιμο μέσο, νόμιμο και «παράνομο», κατηγορώντας τον, κλασσικά, ως ύποπτο και προβοκάτορα, γιατί για αυτούς το βόλεμα που προσφέρει η «νόμιμη και αναγνωρισμένη» αριστερά, είναι το παν. Το όνειρο για επανάσταση αντικαταστήθηκε με τον ρεφορμισμό, η αξιοπρέπεια με την νομιμοφροσύνη και οι αξίες του κομμουνισμού έγιναν θυσία ή ανταλλάχτηκαν για μερικά έδρανα στο ναό του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο και τις ζωές τις ίδιες μας, προς το αυτονόητο, τότε θα πρέπει επιτέλους να βάλουμε στο χρονοντούλαπο της μιζέριας όλες αυτές τις καρικατούρες και αρχίσουμε να πολεμούμε. Και σʼ αυτόν τον πόλεμο δεν αρκούν μονοκόμματες και αποκομμένες ιδέες και λύσεις. Χρειάζεται να αντιπαραθέσουμε το «ισχύς εν τη ενώσει» απέναντι στο «διαίρει και βασίλευε» του καθεστώτος. Δεν χωράνε σεχταρισμοί και ηγετικές φυσιογνωμίες που «πρέπει να προστατευτούν». Δεν χωράνε πρωτοπορίες και «–ισμοί». Και προ πάντων δεν χωράνε λικβινταριστικές αντιλήψεις. Ο αγώνας πρέπει να γίνει πολυεπίπεδος, με όλα τα μέσα και συντονισμένος οριζόντια.
Ο Λένιν υποστήριζε ότι «από θέση αρχής καμία μορφή πάλης δεν μπορεί να απορριφτεί από το μαρξισμό. Ο μαρξισμός δέχεται (χωρίς περιορισμούς) διαφορετικές μορφές πάλης που εμφανίζονται θα λέγαμε άλλοτε πιο συνειδητά άλλοτε αυθόρμητα στην πορεία του κινήματος, στην ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Ο μαρξισμός μάλιστα δεν επινοεί αλλά προσδίδει «συνειδητότητα» σε διαφορετικές μορφές πάλης. Το κίνημα δεν το αποδιοργανώνει η παρτιζάνικη δράση, μα η αδυναμία του κόμματος, που δεν μπορεί να πάρει στα χέρια του τη δράση αυτή».
Οπότε, με συντονισμένα και πολυεπίπεδα μαζικά χτυπήματα, η έκρηξη μιας επανάστασης θα φάνταζε κάπως έτσι τη σήμερον ημέρα:
Τα μαζικά λαϊκά στρώματα των μεγάλων αστικών κέντρων θα έπρεπε να κατακτήσουν και πάλι τους δρόμους, με απεργίες διαρκείας από τη μία και μόνιμα στημένες μπαρικάτες από την άλλη. Να καταρρεύσει το σύστημα από την ακινησία και το πάγωμα της όποιας μαζικής παραγωγικής διαδικασίας. Ο τριτογενής τομέας των εικονικών και επιβεβλημένων υπηρεσιών (διαφημίσεις, τράπεζες) θα έπρεπε να πάψει να λειτουργεί και αυτός άμεσα και να διασωθούν από αυτόν μόνο τα απαραίτητα για τον αγώνα κομμάτια (υγεία, τροφοδοσία, μεταφορές). Η παρουσία στους δρόμους θα έπρεπε να είναι ασταμάτητη για όσο χρειαστεί, ακόμα και για μήνες. Γιʼ αυτό θα έπρεπε οι λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, μεταξύ άλλων, να σχεδιάσουν και ένα υποτυπώδες σύστημα βαρδιών, ώστε να αποφεύγονται τα φαινόμενα κατάρρευσης μονάδων από την κούραση και την ταλαιπωρία.
Οι λαϊκές δυνάμεις της επαρχίας θα επιφορτίζονταν με το βαρύ και δύσκολο έργο της αυτοδιαχειριζόμενης και αυτοοργανωμένης παραγωγής και διανομής της τροφής. Γιατί, ως γνωστόν, ο καπιταλισμός τρέφεται από τις ίδιες του τις σάρκες αν χρειαστεί. Πράγμα που σημαίνει ότι ένας τέτοιος αγώνας θα διαρκούσε βδομάδες ίσως και μήνες μέχρι την οριστική κατάρρευση του συστήματος, και τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα άδειαζαν γρήγορα. Θα ήταν ζήτημα χρόνου η «πρώτη γραμμή» των πόλεων να ξεμείνει από εφόδια. Ένα καλά οργανωμένο δίκτυο μεταφοράς θα αναλάμβανε να στήσει τις γέφυρες μεταξύ χωραφιού και οδοφράγματος, ώστε κανένας αγωνιστής να μη μείνει πεινασμένος.
Ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο θα απαγόρευε, με την αφόρητη πίεση του σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να παίξουν το παιχνίδι τους, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Παρʼ όλα αυτά θα ήταν αδιανόητο να μην μπορέσουν να διεισδύσουν πράκτορες και νεοναζί μέσα στα λαϊκά στρώματα. Η τιμωρία τέτοιων ρουφιάνων θα έπρεπε να είναι παραδειγματική από τα λαϊκά δικαστήρια, ώστε να το σκεφτούν δυο φορές οι επόμενοι που θα έκαναν την απόπειρα να διαφθείρουν τον αγώνα με δόλο. Ένα μεγάλο στοίχημα του λαού θα ήταν να αφοπλίσει αναίμακτα όσες περισσότερες μονάδες των σωμάτων ασφαλείας και του παρακράτους γίνεται. Να τους κάνει να αυτομολήσουν, να λιποτακτήσουν, να κρυφτούν. Υπάρχει χειρότερη ψυχρολουσία για έναν ματατζή από το να βλέπει τον διπλανό του να πετάει την ασπίδα και το γκλοπ και να το βάζει στα πόδια;
Τέλος, ένα ολιγάριθμο, εκπαιδευμένο και μαχητικό κομμάτι του λαού θα αναλάμβανε το ένοπλο σκέλος του αγώνα. Πάντοτε συντονισμένα και συγχρονισμένα με τα υπόλοιπα μέτωπα. Τα όπλα του κράτους δεν σταματάνε με λουλούδια και το σαμποτάρισμα βασικών λειτουργικών μονάδων του συστήματος γίνεται μόνο με «παράνομες», παρτιζάνικες μεθόδους.
Στο βασίλειο της δημοκρατορίας τίποτα δεν υπάρχει πλέον, πέρα από τον φόβο για το πρωτοποριακό, που να δείχνει ικανό να κρατήσει και τον πιο κοιμισμένο και ευκολόπιστο πολίτη στον καναπέ του. Η φαυλοκρατία ζει και βασιλεύει. Τα σκάνδαλα μπαινοβγαίνουν στα συρτάρια της δικαστικής εξουσίας. Οι κατευθυνόμενες «ειδήσεις» και η φίμωση των ΜΜΕ έχει φτάσει σε επίπεδα που έχουν να εμφανιστούν από τη χούντα. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέσο ενημέρωσης μεγάλης εμβέλειας που να μην προπαγανδίζει πρώτα και πάνω απʼ όλα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Παιδεία, υγεία, γεωργία και κτηνοτροφία έχουν πεθάνει ήδη και τους κάναμε και τα «σαράντα». Η ανάπτυξη χάθηκε κάπου μεταξύ νεοφιλελεύθερης πολιτικής και προτεκτοράτου. Οι αυτοκτονίες και οι «αυτοκτονίες» είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Η αποκτήνωση της κοινωνίας είναι προ των πυλών. Ο φασισμός και ο ρατσισμός καλπάζουν. Οι συλλογικές κοινωνικές κτήσεις εξαϋλώνονται. Το εργασιακά δικαιώματα έχουν κάνει τόσα βήματα πίσω, που ούτε ο όρος «εργασιακός μεσαίωνας» δεν καλύπτει την κατάστασή τους. Μιλάμε πλέον ξεκάθαρα για εργασιακή σκλαβιά, τύπου αμερικάνικου νότου, ή αρχαίας Σπάρτης. Η απομόνωση και η στοχοποίηση ριζοσπαστικών και μαχητικών μελών της κοινωνίας θυμίζει τραγικά άλλες εποχές. Εποχές Γυάρου και Μακρόνησου.
Ποιο είναι, λοιπόν, το δέλεαρ του να ανέχεται κανείς να ζει σε έναν τέτοιο κόσμο; Ποιο είναι το καρότο που τον κάνει να ξεχνά το μαστίγιο στην πλάτη; Έχει μείνει κάτι που να αξίζει να περιμένεις;
Δεν υπάρχουν ούτε καρότα, ούτε κούφιες ελπίδες, ούτε ψεύτικα όνειρα να βασιστεί πια κανείς επάνω τους και να αναμένει.
Το δίλλημα είναι πιο απλό και πιο ξεκάθαρο από ποτέ: Αντίσταση ή Εξαθλίωση. Ελευθερία ή Θάνατος!