Βλέποντας την καμπάνια αντιαναρχισμού που ενορχηστρώνουν οι “καλές” συνειδήσεις και η “καθωσπρέπει αριστερά”, ενωμένες με την προγονική δεξιά σε μια αγία σταυροφορία με στόχο να κατηγορήσουν τους αναρχικούς, νέους και μεγάλους, ότι αψηφούν το σύστημα (λες και ο αναρχισμός έχει άλλη επιλογή), και επιπλέον αποσυνθέτει τις σκηνογραφίες τους (σβήνουν τα φώτα για να μη βλέπουν τους αναρχικούς;), φτάνοντας μέχρι τα άκρα με προσδιορισμούς του τύπου αναρχο-κοράκια, αναρχο-προβοκάτορες, αναρχο-τραμπούκοι, αναρχο-και-τα-λοιπά (κάπου διάβασα και για αναρχο-αναρχικό, καταπληκτικό ε;), εμείς, οι άντρες και γυναίκες ζαπατίστας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το κλίμα υστερίας που, τόσο αποφασιστικά, ζητά, απαιτεί να σεβόμαστε τις τζαμαρίες (που δεν δείχνουν αλλά κρύβουν όλα όσα συμβαίνουν ακριβώς πίσω από αυτές: εργασιακές συνθήκες δουλείας, ανύπαρκτη υγιεινή, κακή ποιότητα, ανεπαρκές επίπεδο διατροφής, ξέπλυμα χρήματος, φορολογικές απάτες, διαρροή κεφαλαίου).
Γιατί φαίνεται πως για όλες αυτές τις κακομασκαρεμένες λαμογιές που ονομάζονται «δομικές μεταρρυθμίσεις», για την εργασιακή λεηλασία των εκπαιδευτικών, για το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, για τη ληστεία που διαπράττει η κυβέρνηση ενάντια στους κυβερνώμενους μέσω των φόρων, για τη φορολογική ασφυξία -που ευνοεί μόνο τα μεγάλα μονοπώλια-, για όλα αυτά φταίνε οι αναρχικοί.
Για το γεγονός ότι ο καλός κόσμος δεν βγαίνει πλέον στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί (-μα, αφού υπάρχουν οι πορείες, οι πολιτικές κατασκηνώσεις, οι αποκλεισμοί, τα συνθήματα στους τοίχους, τα φέιγ βολάν… -ναι, αλλά είναι των εκπαιδευτικών-οδηγών-πλανόδιων-φοιτητών-δηλαδή-των-αλητών, εγώ εννοώ τον καλό-καλό-κόσμο-της-πρωτεύουσας -α, ναι!, η μυθική μεσαία τάξη, τόσο κολακευμένη και ταυτόχρονα τόσο περιφρονημένη και εξαπατημένη από ολόκληρο το μιντιακό και πολιτικό φάσμα), ότι η καθεστωτική αριστερά λεηλατεί και αυτή τους χώρους διαμαρτυρίας, ότι η «μοναδική αντιπολίτευση στο καθεστώς» επισκιάζεται συνεχώς από τους χωρίς όνομα, ότι η επιβολή πλέον ονομάζεται «διάλογος και διαπραγμάτευση», για τις δολοφονίες μεταναστών, γυναικών, νεαρών, εργατών, παιδιών, για όλα αυτά φταίνε οι αναρχικοί.
Για όσους αγωνίζονται και βλέπουν τους εαυτούς τους ως κομμάτι του «Α», σημαία δίχως έθνος και σύνορα, και συμμετέχουν στην ΕΚΤΗ, αλλά να είναι πραγματικά αναρχικοί και όχι απλά μια περαστική φάση με ημερομηνία λήξης ή ένα lifestyle, έχουμε, πέρα από μια συντροφική αγκαλιά, μια ιδιαίτερη παραγγελία:
Σύντροφοι Αναρχικοί: Εμείς οι ζαπατίστας, άνδρες και γυναίκες, δεν θα σας καταλογίσουμε τις ελλείψεις μας (συμπεριλαμβανόμενης της έλλειψης φαντασίας), ούτε θα σας θεωρήσουμε υπεύθυνους για τα λάθη μας, και ακόμα λιγότερο δεν θα σας κυνηγήσουμε επειδή είστε αυτό που είστε. Και ακόμα πιο σημαντικό, σας λέω πως διάφοροι καλεσμένοι τον Αύγουστο ακύρωσαν τη συμμετοχή τους επειδή, όπως είπαν, δεν μπορούσαν να μοιραστούν την τάξη με “νεαρούς αναρχικούς, κουρελήδες, πανκς, με piercing και γεμάτους tattoo”, ότι ανέμεναν (αυτοί που δεν είναι ούτε νεαροί, ούτε αναρχικοί, ούτε κουρελήδες, που δεν έχουν piercing ούτε tattoo) μια συγγνώμη καθώς και την εκκαθάριση της λίστας καλεσμένων. Ακόμη περιμένουν, ανώφελα…
Αυτό που θέλουμε να σας ζητήσουμε είναι, τη στιγμή της εγγραφής, να μας δώσετε ένα κείμενο, μισής σελίδας το πολύ, όπου θα απαντάτε στις κριτικές και κατηγορίες που δεχτήκατε από τα ιδιωτικά μέσα. Αυτό το κείμενο θα δημοσιευτεί σε ένα ειδικό τμήμα της ιστοσελίδας μας (enlacezapatista.ezln.org.mx) και σε ένα περιοδικό-fanzine, ή όπως αλλιώς το λένε, που σύντομα θα παρουσιαστεί στον παγκοσμίως παγκόσμιο κόσμο, το οποίο θα εκδίδεται και θα γράφεται από ιθαγενείς ζαπατίστας. Θα είναι τιμή για μας να υπάρχει, στο πρώτο τεύχος, ο λόγος σας δίπλα στο δικό μας.
Ε; Ναι, προφανώς είναι εντάξει μια σελίδα με μία μοναδική λέξη σε όλη την επιφάνεια, κάτι σαν “Είστε ψεύτες!” Ή κάτι πιο εκτενές του τύπου “θα σας εξηγούσα τι σημαίνει αναρχισμός αν πίστευα πως θα καταλαβαίνατε”, ή “ο αναρχισμός είναι ακατάληπτος για τους νάνους στη σκέψη”, ή “οι πραγματικές αλλαγές εμφανίζονται πρώτα με κόκκινα γράμματα”, ή “γαμώ την αστυνομία της σκέψης”, η το εξής απόσπασμα του βιβλίου Χτυπήματα και Αντιχτυπήματα, του Μ. Αμορός: “όλος ο κόσμος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το Black Bloc δεν είναι μια οργάνωση αλλά μια τακτική αγώνα στο δρόμο, παρόμοια με τη βάσκικη kale borroka, την οποία εφάρμοζε ένας αστερισμός από ελευθεριακές, αυτόνομες ή εναλλακτικές ομάδες στο πλαίσιο των αγώνων των καταλήψεων τη δεκαετία του ’80 σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας”, και να προσθέσετε κάτι του τύπου “αν θέλετε να κάνετε οποιαδήποτε κριτική, προηγουμένως ερευνήστε. Η καλογραμμένη άγνοια είναι σαν την καλοειπωμένη χαζομάρα: το ίδιο ανούσιες”.
Όπως και να ‘χει, είμαι σίγουρος πως θα βρείτε ιδέες.
……………………………………
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, SupMarcos Επιστάτης του Μικρού Σχολείου και υπεύθυνος να φέρνει κακές ειδήσεις
Μεξικό, Νοέμβριος 2013