Έχει ειπωθεί ότι όταν δύει ένας «κόσμος» αρχίζει να ανατέλλει ένας καινούργιος, ότι στην φυσιολογική πορεία των «πραγμάτων» την ακμή, όσο και αν διαρκεί, την ακολουθεί το γήρας και ο θάνατος. Και τι σηματοδοτεί την παρακμή; Η λατρεία της ποσότητας, της ύλης και της ισχύος, η «στιγμή» που σκοτεινιάζουν τα πνεύματα; Είναι η τελεσίδικη ή έστω η «στιγμιαία» άρνηση του πρότερου Αγώνα, η «στιγμή» της αντιστροφής, της πεποίθησης ότι η δουλεία αφορά τους άλλους ή καλύτερα τους «αδύναμους»; Στην παρακμή η πληγή δεν μπορεί να κλείσει, πυορροεί ακατάπαυστα και οι προηγούμενες δάφνες, αν λογίζονται πια σαν τέτοιες, αδυνατούν όχι μόνο να προσφέρουν στην ίαση, αλλά έστω και σε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Γιατί η παρακμή δεν είναι κακό όνειρο, περαστικό, ούτε ένας εφιάλτης που σύντομα θα τελειώσει.
Και η ελεγεία μιας «πτώσης» μετά την σύγκρουση; Η πληγή δεν κλείνει, μόνο όταν η απώλεια είναι τελεσίδικη.
Και εμείς; Πολεμάμε για να νικήσουμε και να επιβληθούμε ή για να ελευθερωθούμε; Είναι το ίδιο; Ποτέ και πουθενά.
Είναι δυνατόν κάτω από τα ερείπια να σώζονται ορισμένες σελίδες που, παρ’ ότι μουτζουρωμένες, θα είναι το βάλσαμο για τα πνεύματα εκείνων που θα ζήσουν ένα μέλλον που ως τώρα δεν έχει πραγματοποιηθεί; Πάντα και στους «τόπους» που θα ορίσουμε. Γιατί ο Μύθος μας δεν αφορούσε ποτέ την εξουσία, δεν νικήθηκε και δεν θα νικηθεί, δεν είναι ψευδαίσθηση, ούτε ουτοπία, κρύβεται μέσα στις καθαρές καρδιές και στα βλέμματα εκείνα που γνωρίζουν να διακρίνουν την αφοσίωση στις ιδέες από την αποχαύνωση.
Και η «κάθαρση» μπορεί να ανοίξει τις πόρτες στην «αιώνια επιστροφή»;
Οι κριτές ας κρίνουν και ας κριθούν…
Κλείνουμε ή μάλλον προχωρούμε με θύμηση και όχι με λησμονιά.
«Ο νόμος για τους μετανοημένους μιλάει για “ειλικρινή επανεκτίμηση και αναθεώρηση”, αλλά είναι γνωστό ότι ούτε ο θεός ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να εισχωρήσει στα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής και να ξεμπερδέψει το κουβάρι των καιροσκοπισμών, των ενστίκτων της επιβίωσης και τις δυνατότητες αλλαγής των ανθρώπινων υπάρξεων. Ο ορισμός “μετανοημένος τρομοκράτης” είναι διφορούμενος. Ποιος είναι αυτός; Πρόκειται για κάποιον ο οποίος προσχωρεί στο ένοπλο κόμμα λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και στην συνέχεια αναθεωρεί τις απόψεις του ή μήπως είναι ένας οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης, ο οποίος αφού πρώτα διασκεδάζει σκοτώνοντας όποιον βρει μπροστά του, όταν συλληφθεί, για να γλιτώσει την τιμωρία, καταδίδει τους πάντες και τα πάντα; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι νεαροί της Prima Linea, οι οποίοι σκότωσαν τον Γκιλιένο ή τον Αλεσσαντρίνι και μετά άφησαν τα όπλα στο ντουλάπι και πήγαν για σκι στο Σέστιερ ή στον τελικό του Κυπέλλου Νταίηβις; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι αρχηγίσκοι του ευρύτερου χώρου της τρομοκρατίας, οι οποίοι ξεσήκωσαν τα παιδιά του γυμνασίου, τα έπεισαν να οργανωθούν κι ύστερα τα κατέδωσαν για να εξασφαλίσουν τη δικαστική επιείκεια; Είναι ειλικρινείς μετανοημένοι αυτοί που επινοούν καταγγελίες, επειδή δεν γνωρίζουν τίποτα σοβαρό να καταγγείλουν;» (Giorgio Bocca, Εμείς οι Τρομοκράτες, Δώδεκα χρόνια ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, Μιλούν οι Πρωταγωνιστές).
Με την ακλόνητη πίστη ότι ο δρόμος παραμένει τραχύς, αλλά όχι αδιάβατος.
Και μια ακόμη υπενθύμιση.
Αναρχία παλαιάς και νέας κοπής δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά η παρακμή δεν ευτελίζει τους ανθρώπους, παρά μόνο αν ήδη έχουν επιλέξει τους δρόμους της ευτέλειας…
Φεβρουάριος 2014