Υπάρχουν δύο έννοιες της υγείας πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Μία είναι αυτή στην οποία χρειάζονται οι γιατροί και υπερασπίζεται την επίσημη Δημόσια Υγεία. Η άλλη, η απλή ιδέα της ευεξίας του σώματος που προσπαθεί να διεκδικήσει ο Νaturismo.
H υγεία που επιχειρεί να μας εγγυηθεί η επίσημη Δημόσια Υγεία είναι παραπλήσια της κοινωνικής τάξης που επιβάλει το Κράτος δια μέσω του ένοπλου βραχίονά του. Η επίσημη Δημόσια Υγεία, σαν παιδί του Κράτους, ολοένα και καλύτερα ταϊσμένη από τον προϋπολογισμό, δεν αντιτίθεται στη μιζέρια, ούτε στην πείνα, ούτε στις στερήσεις, ούτε στην ανθυγιεινή κατοικία, ούτε στην αναπαραγωγή αρρώστων, ούτε στις χίλιες επιτηδεύσεις των τροφίμων, ανεξάρτητες από τις χημικές νοθείες του καταστηματάρχη. Επιδιώκει να διαφυλάξει τις κοινωνικές δομές, επικεντρώνοντας τη μέγιστη δραστηριότητά της στον αγώνα κατά του μικροβίου. Μʼ αυτό τον τρόπο φεύγει η δημόσια προσοχή από τις πραγματικές αιτίες της ασθένειας, σύμφυτες με το καπιταλιστικό κοινωνικό καθεστώς.
Αυτό που εκτιμάμε σαν πραγματική υγεία, είναι η φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού μας, αποτέλεσμα της αρμονικής συσχέτισης των διάφορων οργάνων μας. Μετριέται από την αντίσταση στις ασθένειες, και από την καταπολέμηση των συνθηκών του περιβάλλοντος που μπορούν να αποβούν επιβλαβείς, όπως επίσης και από την ταχύτητα και την ασφάλεια με την οποία αποκαθίσταται η υγεία που κάποια στιγμή χάθηκε. Είναι αυτή του ανθρώπου που φτάνει σε μεγάλη ηλικία χωρίς να χρειαστεί γιατρούς, ούτε φάρμακα. Είναι η οδοντοστοιχία που για να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση δεν έχει χρειαστεί οδοντόβουρτσες ούτε οδοντόκρεμες. Είναι η καλή επούλωση των πληγών, χωρίς τη βοήθεια αντισηπτικών. Η ανοσία για τις λοιμώδεις ασθένειες. Με μια λέξη, η προσαρμογή του οργανισμού στο περιβάλλον που πρέπει να ζήσει, και η επιτευχθίσα σταθερή ισορροπία μεταξύ της βλαπτικότητας του περιβάλλοντος και των φυσικών αμυνών που μας προστατεύουν από αυτή.
Μʼ αυτή την υγεία δεν έχει καθόλου να κάνει ούτε ο γιατρός ούτε τα φάρμακα. Είτε είναι κληρονομική είτε όχι. Καλλιεργείται με λογικούς κανόνες της ζωής, και σπαταλιέται με κακές συνήθειες ή με τεχνητές αλλοιώσεις του περιβάλλοντος. Δεν χρειάζεται τον εμβολιασμό κατά της ευλογιάς, που όντας υποχρεωτικός χλευάζει την ατομική ελευθερία, ούτε τον εμβολιασμό κατά του τύφου ή κατά της διφθερίτιδας. Δεν απαιτεί την απομάκρυνση των ασθενών, ούτε των μικροβίων, ούτε το να πίνει κανείς αποστειρωμένο νερό, ούτε να τρώει ωμά λαχανικά, ούτε τη λήψη φαρμάκων, ούτε το να παίρνει ορεκτικά, ούτε να αποφεύγει τη δριμύτητα των περιβαλλοντικών παραγόντων. Μπερδεύουν τον οργανισμό μας με ένα ρολόι ή με μια μηχανή, που όταν χαλάει δεν μπορεί να φτιαχτεί από μόνη της, αλλά χρειάζεται την παρέμβαση του μηχανικού. Η Ιατρική δεν έχει φτάσει στο σημείο να έχει μία τόσο ολοκληρωμένη γνώση του οργανισμού μας, όπως έχει ο ρολογάς για το ρολόι ή ο μηχανικός για μια περίπλοκη μηχανή. Ο οργανισμός μας μπορεί να επισκευαστεί από μόνος του σε μια πληθώρα διαταραχών και ασθενειών, και γιʼ αυτό ο γιατρός μπορεί να εμποδίσει, μέχρι και να διαταράξει με την ανάμειξή του τη διαδικασία της αυθόρμητης θεραπείας. Ικανοποιώντας τον ασθενή και τους συγγενείς του, ο γιατρός επικεντρώνεται στο να παράξει μία άμεση ανακούφιση με μία απότομη εξαφάνιση των συμπτωμάτων της ασθένειας, πράγμα το οποίο δεν ισοδυναμεί πάντα με θεραπεία, ούτε επιτυγχάνεται ατιμώρητα, μιας και μπορεί να κοστίσει μία σοβαρή θραύση της κατοπινής υγείας, που θα φανεί πολλά χρόνια αργότερα.
Η πραγματική υγεία είναι αυτή που έχει αρχίσει να ψάχνει ο άνθρωπος με το προοδευτικό πλησίασμά του στη Φύση, βγαίνοντας από τις πόλεις –στις μέρες του ρεπό-στο ύπαιθρο, στη θάλασσα ή στο βουνό, σε αναζήτηση πιο καθαρού αέρα, ενός ήλιου πιο ενεργού, μιας πιο υγιούς άσκησης, ελευθερωμένος από την τυραννία των ρούχων, και σε αναζήτηση αναγέννησης για το εκφυλισμένο του δέρμα εξαιτίας των επιβολών μιας ηλίθιας ηθικής. Η σταθερή υγεία είναι αυτή που προσπαθεί να πετύχει το άτομο, όταν υιοθετεί μία διατροφική δίαιτα διαφορετική από τη συνηθισμένη, στην οποία τα φρούτα καταλαμβάνουν τη βασική θέση σαν πιο κατάλληλα και ενδεικνυόμενα τρόφιμα για τη διατροφή του ανθρώπου. Αυτή η υγεία είναι που επιβάλει αυτοσυγκράτηση στο άτομο, στην πράξη της αναπαραγωγής, κάνοντάς τον να δει όλη την ευθύνη που μπορεί να έχει φέρνοντας στον κόσμο ένα πλάσμα καταδικασμένο από την κούνια να υποφέρει και να χρησιμεύει στους γιατρούς για μελέτη και πειραματισμούς.
Όντας ο οργανισμός μας σε στενή σχέση με το περιβάλλον, η υγεία προκύπτει σαν ισορροπία ανάμεσα στις εξωτερικές επιδράσεις και τις εσωτερικές τάσεις. Αυτή η ισορροπία δεν μπορεί να επιβληθεί αλλά πρέπει να είναι όπως όλες οι ισορροπίες, αυθόρμητο αποτέλεσμα της ελεύθερης έκφρασης των περιβαλλοντικών παραγόντων και των αμυνών του ζωντανού οργανισμού. Η Δημόσια Υγεία θα έφτανε τη μέγιστη επιτυχία φροντίζοντας για την κανονικότητα του περιβάλλοντος και του ζωντανού οργανισμού. Το περιβάλλον μπορεί να αποβεί επιβλαβές, όχι εξαιτίας της δικής του βλαπτικότητας-τρόφιμα, κλίμα, ατμοσφαιρική σύνθεση, ηλιακή φωτεινότητα, συνηθισμένα μικρόβια-, αλλά από τη δική μας έλλειψη άμυνας ή από προηγούμενή μας ανωμαλία. Αν μας κάνει κακό το κρύο, είναι επειδή αποτυγχάνει η άμυνα που έχει το δέρμα μας ενάντιά του. Εάν μας κάνει κακό ο ήλιος, είναι εξαιτίας του ότι δεν συνηθίζουμε να εκτιθέμεθα στις ακτίνες του. Αν μας κυριεύουν τα μικρόβια, είναι επειδή το περίβλημά μας δεν είναι ολοκληρωμένο, ή επειδή τα φαγοκύτταρά μας δεν έχουν την πρέπουσα ευαισθησία. Δεν μπορούμε να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε το περιβάλλον, ούτε να τροποποιήσουμε το μηχανισμό διατήρησης του σώματός μας, παρά μόνο εκτιθέμενοι στο να κάνουμε πιο ασταθή την ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Πρέπει να αποδεχτούμε το περιβάλλον διαβίωσης έτσι όπως είναι, και να αποκτήσουμε την ικανότητα να ζήσουμε μέσω της εξοικείωσης ή μέσω της εκπαίδευσης των αμυνών μας, στο κλίμα και στο περιβάλλον που είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε.
Μακριά απʼ αυτό, η Ιατρική συμβάλει στο να ψάχνει ο άνθρωπος την υγεία όχι στο φυσικό περιβάλλον που γεννήθηκε, αλλά σε ένα τεχνητό περιβάλλον, όπως το φυτό του θερμοκηπίου. Και το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι πιο διδακτικό ούτε πιο λυπηρό.
Γράφτηκε από τον Isaac Puente και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Estudios», ν.122, τον Οκτώβρη του 1933.
Πηγή: